Paasmeditatie Henk Fonteijn: Dat ding met vleugels

Het loopt tegen de avond en zoals gebruikelijk schuiven we aan bij de lange rij wachtenden voor de eettent. Amerikanen, Duitsers, Noren, Kroaten, Hollanders. Militairen en civilians, meest mannen, in de kracht van hun leven. Sterke lijven, stoere koppen. Tatoeages op alle mogelijke zichtbare plekken, kauwgom kauwende kaken, zware stemmen, zonnebrillen. Velen met een lang wapen omhangen.

En dan …ineens …fladdert ergens vandaan, niemand weet vanwaar, een klein geel/oranje
gekleurd vogeltje ter grootte van een kanarie op de rij af en zet zich op de schouder van een stevige Amerikaan met een brede nek. Verbluft verstart de man in zijn beweging. Het vogeltje blijft zitten, houdt het kopje schuin en blikt parmantig van links naar rechts. Overal rondom de man wordt verrast en opgetogen gereageerd. Lachend wijst men elkaar op het tafereeltje en er komen cameraatjes en mobiele telefoons tevoorschijn. Het is alsof het vogeltje zich bewust is van het bijzondere effect dat het teweeg brengt, want het laat de fotosessie rustig over zich komen en verplaatst zich vervolgens naar een volgende schouder, zo’n vijf meter daarachter. En dan weer naar een volgende… En nog een…

Daarbij discrimineert het niet. Aziaat, Amerikaan en Europeaan worden bezocht, het landt op blank en zwart, op westerling en oosterling. Tenslotte zet het zich neer bij de ingang van de eettent, op de grond, slechts een halve meter verwijderd van de enorme soldatenkisten van de wachtende manschappen. Door de lange rij gaat een golf van vrolijkheid, maar daaronder stroomt nog een andere emotie. Ik registreer het bij mezelf en lees het in de ogen van de anderen: het is ontroering.

Ontroering om de onbevangenheid van dit piepkleine kwetsbare schepseltje, dit ontwapenende wezentje, te midden van al het krachtvertoon. Dit kleine gevleugelde wezentje appelleert aan ons grote heimwee, ons verlangen naar het paradijs, waar mensen en dieren in Gods tuin in vrede leven met elkaar en met zichzelf. Mij schiet in een flits een regel van Emily Dickinson door het hoofd: ´hope is the thing with feathers that perches in the soul…´

Mag dit Paasfeest ons allen met hoop bezielen dat deze wereld ooit een tuin van vrede zal zijn voor iedereen!

Henk Fonteijn
Predikant Protestantse Gemeente Tricht
Voorheen geestelijk verzorger bij de Koninklijke Landmacht, en driemaal
uitgezonden naar Afghanistan