Column: Vreemde eend

Van een dierbare collega kreeg ik een mooie bos bloemen. Op het kaartje stond: Lieve Joanne, 10 jaar Klokhuis/Cingelplein. Je kunt trots zijn! Het gebaar kwam als geroepen, het deed mij goed. Ik zat er namelijk een beetje doorheen. Na twee jaar corona moest ik ineens “weer aan”, activiteiten gingen weer door én er kwamen nieuwe bij. Een overdosis aan prikkels. Ik moest mijn draai vinden. Ik was gewoon even kwijt hoe ik het allemaal ook al weer deed. Ik plaatste een foto van het boeket op Facebook, Twitter en Instagram. Een van de reacties was: De tijd vliegt als we er lol van hebben. Gefeliciteerd!

Ik vertelde over het boeket aan een dorpsgenoot. “In het begin vonden wij je een vreemde eend in de bijt” zei hij. “We konden geen hoogte van je krijgen”. Gekscherend zei ik dat het ook tropen jaren waren. Ik snapte zijn opmerking wel een beetje. Uit het niets verscheen ik op het Beesdse toneel, terwijl ik inmiddels al meer dan 20 jaar in Beesd woon. Inwoners hielden mij op afstand. Ik was gewaarschuwd. Er is mij haarfijn uitgelegd door een prominente van het dorp dat Beesd op klei gebouwd is, of ik me dit als “buitenstaander” wel goed realiseerde. Van mijn moeder heb ik meegekregen dat je vertrouwen verdient door je bescheiden op te stellen. Na twee jaar trouw koffietappen op de laatste maandag van de maand voor een gym club zagen zij mij dan toch staan. “Goedemorgen Joanne, graag een cappuccino”. Blijkbaar besefte zij ‘ze is er nog steeds’ en ‘ze is niet gillend weggelopen’.

In het Klokhuis was er een bijeenkomst over het levensboek. In een levensboek verzamel je herinneringen en belangrijke gebeurtenissen uit je leven. De verteller bepaalt wat er in komt te staan. De openingszin van mijn verhaal weet ik al: “Joanne is een vreemde eend in de bijt met gevoel voor humor én ze heeft doorzettingsvermogen”. Overigens zei de dorpsgenoot dat het label vreemde eend al een tijdje niet meer aan mij hangt. Dat komt zeker en vast terug verderop in het verhaal.