Column: Irrelevant

Op sociaal media circuleerde een filmpje van een optreden van een Oekraïense popgroep. De camera zweefde over de menigte. Het stadion in Kiev was voor het merendeel gevuld met jongeren. Met de vlag om de schouders zongen de bandleden samen met de toeschouwers het volkslied. Ik kreeg een brok in mijn keel. Volwassenen verklaren de oorlog, jongeren moeten vechten en sterven. Hun toekomst irrelevant en weggevaagd.

Irrelevant. Niet mee kunnen doen, niet gehoord worden, niet gezien worden. Terwijl ik dit opschrijf herinner ik mij een schrijnend beeld. Een meisje dat midden in de nacht zielsalleen in een buitenwijk van Den Bosch in de miezerregen onder het licht van een lantaarnpaal staat.

Samen met een groepje leerlingen van het voortgezet – en middelbaar beroepsonderwijs ben ik een app aan het maken die samenwerken leuker en makkelijker maakt. Ik geloof dat, net als lees-, reken- en schrijfvaardigheden, samenwerken ook een basisvaardigheid moet worden.

We hebben het over rollen, wie neemt welke rol in de samenwerking. Het schijnt dat ik de kenmerken van een opperbevelhebber heb, merkte een van de leerlingen op. Er werd hard gelachen. Ik ben een protagonist vulde een ander aan, ik weet niet eens wat het betekent. Het gaat om respect en doen waar je goed in bent, benadrukten ze allemaal.

De jongerenraad van West Betuwe heeft in aanloop naar de gemeenteraad verkiezingen een debat georganiseerd. De debatleider stelde vast dat politici te weinig een concreet beeld hebben van jongeren. Een aantal jongeren aan het woord:  “Er moet voor iedereen ruimte zijn”. “Hoe meer je jezelf apart zet met je groep, hoe meer je als apart wordt gezien. Dat is niet goed”. ”Ik vind het niet goed als iedereen apart wordt gelabeld.”

Letten wij op.

Respect, nietszeggende labels en ruimte. Kom op. Laat je horen, laat je zien. Weiger irrelevant te worden!